فناوری همیشه در حال توسعه است و همراه با آن چیز‌های جدیدی به وجود می‌آیند که باعث ترس می‌شوند.
تکنو هارر (Techno-horror) زیرژانر فیلم‌های ترسناک است که به شدت با داستان‌های علمی-خیلی همپوشانی دارد. در ظاهر، یک فیلم در این ژانر به دنبال سوء استفاده از ماشین‌آلات یا وسایل تسخیر شده با نیت مخرب است، اما با کمی کاوش بیشتر، مشخص می‌شود که این فیلم‌ها نیز تمایل به ارائه توضیحاتی درباره نقش فناوری در جامعه دارند.
همانطور که فناوری در طول زمان توسعه یافته است، به منبعی برای قربانی کردن و بداخلاقی تبدیل شده است. گاهی اوقات تکنو-هارر‌ها با استفاده از مالکیت، ارواح، تعقیب‌کنندگان، شیاطین و غیره، این بداخلاقی را به خود می‌گیرند و به یک فیلم در ژانر وحشت واقعی تبدیل می‌شوند.
در ادامه با فیلم‌هایی آشنا شوید که در آنها از فناوری به عنوان یک وسیله بسیار ترسناک یاد شده و ژانر وحشتناک را به خانه‌ها آورده‌اند.
توری نیمه‌شب (Midnight Lace)
دوریس دی بازیگر نقش اصلی این فیلم هیجان‌انگیز و روانشناسی است و نقش کیت پرستون را بازی می‌کند که یک تماس تلفنی مرموز و تهدیدآمیز از یک صدای شیطانی دریافت می‌کند. هیچکس حرف پرستون را برای کمک باور نمی‌کند، زیرا همیشه زمانی تماس‌های مرموز با او گرفته می‌شود که کسی در اطرافش نیست.
این فیلم یک بازسازی از فیلم «چراغ گاز» (Gaslight)، ساخته تارولد دیکینسون است که با استفاده از عناصر فناوری نظیر تلفن، نوار‌های کاست و رادیو وحشت را در دل بینندگان خود انداخته است.
همسران استپفورد (The Stepford Wives)
برخلاف بازسازی نسخه ۲۰۰۴ این فیلم با بازی نیکول کیدمن و بت میدلر، نسخه اصلی فیلم «همسران استپفورد» در سال ۱۹۷۵ وحشت‌های پنهان حومه شهر را در فیلمی واقعا دلخراش به تصویر می‌کشد.
همسران استپفورد بر اساس رمان ۱۹۷۲ ایرا لوین به همین نام، توضیحاتی را درباره ظهور جنبش آزادی زنان و «فرقه خانواده» در ایالات متحده ارائه کرد.
حلقه (Ring)
فیلم «حلقه» تولید سال ۱۹۹۸ یکی از ترسناکترین فیلم‌های تاریخ است که داستان یک نوار ویدئویی را روایت می‌کند که به دست هر کسی می‌رسد و آن را تماشا می‌کند، در کمتر از یک هفته طعم مرگ را می‌چشد.
بسیاری از کشمکش‌ها در طول فیلم بر اساس شیوه‌ای است که نفرین به صورت ویروسی گسترش می‌یابد، از یک جامعه دورافتاده در جزیره آتشفشانی ایزو اوشیما تا افرادی که در شهر‌های بزرگ در سرزمین اصلی ژاپن زندگی می‌کنند.
این فیلم ممکن است منعکس‌کننده نگرانی‌های پیرامون از دست دادن سنت و شناسایی عوامل فرهنگی یا گویش‌ها به دلیل به هم پیوستگی ناشی از جهانی شدن باشد. جوامعی در سرتاسر جهان که قبلاً خودکفا بودند، اکنون به دلیل گسترش رسانه‌ها و ظهور فناوری، توسط فرهنگ‌های بیرونی در دسترس هستند. در حالی که این لزوماً به خودی خود دلیلی برای نگرانی نیست، این بحث وجود دارد که این جهانی شدن منجر به از دست دادن هویت متمایز در چنین فرهنگ‌هایی می‌شود که قبلاً حفظ شده‌اند.
نبض (Pulse)
فیلم «نبض» در سال ۲۰۰۱ تهیه شده است؛ سالی که اینترنت دایل-آپ (Dial-up) رواج یافته بود و در داستان این فیلم، یک شرکت ارائه‌دهنده خدمات اینترنت می‌تواند به وسیله این نوع اینترنت انسان‌ها را به شبکه‌ای از ارواح متصل کند.
«نبض» دو داستان موازی از افرادی را دنبال می‌کند که در پی یک رشته خودکشی تحت تأثیر این شبکه قرار گرفته‌اند. در حالی که اینترنت به ارتباط افراد کمک می‌کند، نگرانی‌های پایداری پیرامون این ایده وجود دارد که معاشرت‌های اینترنتی نیز توانایی ما را برای ارتباط صمیمانه با افراد به صورت رو در رو به خطر می‌اندازد.
این فیلم همچنین با نگرانی‌های مطرح شده در فیلم «حلقه» مرتبط است و بر پیامد‌های منفی جهانی شدن و به‌هم پیوستگی متمرکز است.
یکی دیگر از موضوعات کلیدی «نبض»، شهر‌های شلوغ و کمبود فضا‌های اجتماعی است. در سطح جهانی، حومه نشینی از زمان جنگ جهانی دوم به سرعت افزایش یافته است و مردم را با احساس جابجایی مواجه می‌کند: مکان‌ها برای معاشرت کجاست؟ عمدتاً فضای آنلاین.
اینکه ما رو در رو در حال تعامل هستیم یا آنلاین، به طور طبیعی می‌تواند بر درک ما از ارتباط و صمیمیت تأثیر بگذارد، زیرا معنای گذراندن زمان با کیفیت با هم تغییر می‌کند. احساس اصلی «نبض» این است که هر چه به یکدیگر نزدیکتر می‌شویم، احساس فاصله بیشتری از هم می‌کنیم.
