بتمن همیشه فیلم مورد علاقه بسیاری از مردم بوده است، خیلی‌ها شخصیت بتمن (محبوب ترین شخصیت های کمیک) را به علت نداشتن عناصر شخصیت های ابرقهرمانی دوست دارند.
به گزارش هنر ام‌روز، اگر ساختار روایی درست، محکم، پرمایه و جالبی از بتمن وجود داشته باشد که بتوانید آن را تا انتها تماشا کنید، آن فیلم The Batman 2022 است.
تنها نکته‌ی مهم و جدی‌ای که سراسر فیلم را تحت تاثیر قرار داده بود این است که قهرمان بسیار ساکت، مغرور اما بی‌ریا و جذاب ظاهر می‌شود.
این فیلم حقیقتا یکی از بهترین فیلم های 2022 یا حتی مهم‌ترین فیلم ابرقهرمانی دی سی سال 2022 از دنیای دی سی است که باید ببینید و از آن لذت دو عالم را ببرید.
مت ریوز نویسندگی و کارگردانی بمتن 2022 را برعهده دارد، فیلمی هیجان انگیز که در آن شاهد کارآگاهی‌ترین جنبه شخصیت کمیک دی سی هستیم که توسط باب کین و بیل فینگر خلق شده است.
در میان انبوه داستان‌های ابرقهرمانی مدرن سینما، «بتمن» مت ریوز یک اثر شیک و احیاکننده است. این فیلم با داستانی پیوند خورده با سینمای نوآر، بذر بزرگترین کارآگاه جهان را می‌کارد و به قلب تپنده بتمن و شهر گاتهام ضربه‌ای اساسی وارد می‌کند. ریوز تحت یک رمز و راز آرام و مجموعه‌ای از تأثیرات مستقیم از کتاب‌های مصور، بتمن را به کانون توجه باز می‌گرداند و یک افسانه جدید از این شخصیت نمادین را ارائه می‌کند. بتمن ریوز تنها اقتباس از کتاب‌های مصور پس از «شوالیه تاریکی» نولان است که به آن دستاورد سینمایی نزدیک شده و سرگرمی را با هنر ترکیب می‌کند.
اگر به داستان نگاه کنیم، می‌بینیم که، نویسنده فکر می‌کند، بتمن یک فیلم جنایی و پلیسی (بهترین فیلم های جنایی و معمایی 2022) است، ژانری بسیار نزدیک به فینچر. تحقیقات جنایی که داستان را به هم پیوند می‌دهد، ما را یاد زیبایی‌شناسی فینچری می‌اندازد.
اگر بخواهیم به چیزی در فیلم بتمن اعتراض کنیم، آن عبارت فیلمنامه‌ای پوچ خواهد بود، مخصوصاً دیالوگ‌های جیمز گوردون که در تمام طول مدت فیلم، آنچه بتمن می‌گوید را به شیوه‌ای اجبارگونه تکرار می‌کند. بتمن فیلمی است که بیشتر تحت تاثیر فیلم‌های هیجان انگیز (بهترین فیلم های دلهره آور 2022) دهه نود است تا اقتباس‌های قبلی از این شخصیت تاریک در کمیک‌هایی (بهترین کمیک های بتمن) که شاید خوانده باشید. مت ریوز کارگردانی یک فیلم ابرقهرمانی را بر عهده داشته که عاجزانه تلاش می‌کند ابرقهرمانی نباشد.
به طور کلی عنصر کلیدی موفقیت و منحصر به فرد بودن «بتمن» ژانر آن است: ریوز داستان بتمن را در قالب یک تریلر معمایی پلیسی نئو نوآر تعریف می‌کند. او با استناد به جنبه‌ای کلیدی از بتمن در کمیک‌ها (به‌عنوان «بزرگترین کارآگاه جهان») که آثار قبلی پیرامون این شخصیت فاقد آن بود، می‌خواهد این ویژگی را تقویت کند و بتمنی را به تصویر بکشد که به همان اندازه که ابزارش جذاب است، مغزش نیز هنگام کشف یک معما جذاب است.
بنابراین، کل فیلم از ابتدا تا انتها حال و هوای نوآر تاریک دارد و با فرض اصلی که حول حل یک سری سرنخ‌های به جا مانده توسط یک مغز متفکر جنایتکار می‌چرخد، بتمن باید کار پلیسی واقعی را به شیوه‌ای انجام دهد که هرگز پیش از این در یک لایو اکشن از شخصیت بتمن شاهد آن نبوده‌ایم.
همانطور که کریستوفر نولان از فیلم‌هایی مانند «Heat» مایکل مان الهام گرفت تا «The Dark Knight» را به یک فیلم جنایی در جهان اوباش تبدیل کند، ریوز نیز از فیلم‌های دیگری مانند «Se7en» و «زودیاک» دیوید فینجر الهام می‌گیرد تا یک اثر معمایی مهیج کم نظیر را خلق کند. علاوه بر این، چندین سکانس در بتمن مت ریوز وجود دارد که به سبک یک فیلم ترسناک گرفته شده است ( با استفاده ریوز از نور و سایه) و با الهام از ویژگی‌های قاتلان سریالی و آثار اسلشر.
در مجموع کارگردانی فوق‌العاده مت ریوز یک عنصر مهم فیلم است. مت ریوز با کارگردانی استثنایی خود در دو فیلم آخر سیاره میمون‌ها ثابت کرده است که یکی از ماهرترین فیلمسازان امروزی است و بتمن باید او را به رده‌های بالای کارگردانان جذاب هالیوود ارتقا دهد.
اما در کنار کارگردانی درست ریوز، بازی رابرت پتینسون در قامت بتمن نیز یک بسته شیک را به مخاطب هدیه می‌دهد. پتینسون اکثریت قریب به اتفاق سه ساعت زمان فیلم را با لباس تماشایی بتمن سپری می‌کند و بتمنی آرام‌تر و درونی‌تر از آنچه که قبلاً در سینما دیده‌ایم ارائه می‌کند.
پتینسون یک بروس وین کاملاً جدید را برای ما به ارمغان می‌آورد که در نقش یک گوشه‌نشین تنها که کاملاً خود را از جامعه و جهان کنار گذاشته است، عالی بازی می‌کند. این بروس وین کاملاً پذیرفته است که بتمن هویت اوست و ترجیح می‌دهد تا آنجایی که می‌تواند در آن نقش وقت صرف مبارزه با جرم و جنایت و آوردن انتقام و عدالت به خیابان‌های شهر گاتهام کند تا اینکه زندگی کاملی در بیرون داشته باشد.
یاشار نورایی، منتقد سینما درباره این فیلم نوشت: «برای دمیدن روح تازه در قهرمان معروف داستان‌های مصور، ساده‌ترین راهبرد، تیره‌تر کردن تصاویر و فضا و شخصیت‌هاست و فکر تلفیق قهرمان داستان خیالی با فضای جنایی و کارآگاهی هم در ابتدا جذاب است. مشکل فیلم (فارغ از طراحی صحنه و فیلم‌برداری چشم‌نواز و سکانس تعقیب پنگوئن در شاهراهِ زیر باران که شگفت‌آور است)، از ساختار بسته‌ی نظام تولید و پخش ناشی می‌شود، نظامی که دلش می‌خواهد با ساختارشکنی فضای فیلم را خشن کند اما از رفتن فیلم به سمت خشونت عریان هراس دارد چون رده‌بندی سنی باعث فروش کمتر می‌شود. می‌خواهد به شخصیت بتمن ژرفا دهد اما با وجود زمانی سه ساعته، به جای ترسیم درست پس‌زمینه‌ها، واکنش‌ها را الکی کش می‌دهد و مدام حرف‌ها را تکرار می‌کند تا عملاً فیلم و شخصیتها با نتیجه‌گیری‌ها و شعارهای تکراری و اخلاق‌گرایی همیشگی، کسل‌کننده بشوند.
راهبرد روانکاوی شاید در نمونه‌های مانند “جوک مرگبار” که توسط آلن مور نوشته و به داستان مصور بدل شده، به کمال رسیده باشد اما در فیلم به سختی می‌توان به آن حد از ذوق و آزادی بیان رسید زیرا عامه‌ی بیننده‌ها به راحتی نمی‌توانند از کلیشه‌های رایج دل بکنند. بتمن جدید بیشتر به اتودی ناتمام برای بازاندیشی در ساختاری است که راحت نمی‌توان آن را تغییر داد و هرقدر چهره‌ی مغموم رابرت پتینسون و موسیقی حزن‌انگیز فیلم برای مرثیه‌سرایی تلاش می‌کنند، فیلم فشل‌تر می‌شود. گاه زیادی جدی گرفتن فضا و پیچیده کردن چیزهایی که ذاتاً ساده هستند و تغییر شخصیتهایی که برای گریز از واقعیت طراحی شده‌اند و بردنشان به سمت عینی بودن، بیشتر تیر خلاص است تا دم عیسی برای جانی دوباره دادن به کالبدی نیمه‌جان.»
و سخن پایانی، بتمن فیلم فوق العاده‌ای است. تصاویری باورنکردنی، اجراهای بی عیب و نقص دارد و ما ابرقهرمان دی سی را تیره‌تر از همیشه می‌بینیم. انتقام جویانه، منزوی، مبارزات آن را به طرز شگفت انگیزی نشان می‌دهد. بتمن ریوز شکست‌ناپذیر به تصویر کشیده نمی‌شود، قدرت و بی‌رحمی نبردهای او آنقدر خودمانی دیده می‌شود که بیننده را برای تقریباً سه ساعت به چنگ بیاورد و آن را تا تیتراژ رها نکند.
